Белорусский феодальный город

Эканамічнае развіццё беларускіх зямель у ВКЛ. Станаўленне фальварачна-паншчыннай гаспадаркі і масавае запрыгоньванне сялян. Беларускі феадальны горад. 

 Пачаткова вялікі князь  літоўскі лічыўся вярхоўным уласнікам  усёй зямлі. Паступова ўся зямля  ў Вялікім княстве Літоўскім  падзялілася на катэгорыі ў  залежнасці ад таго ці іншага  ўладальніка: дзяржаўную (гаспадарскую), прыватна-уласніцкую і царкоўную.  Сяляне, якія жылі на гэтых  землях, адпаведна падзяліліся на  дзяржаўных, прыватных і царкоўных.

Поўнай уласнасцю феадалаў была “чэлядзь нявольная”. Яна не вяла сваёй уласнай гаспадаркі і жыла пры дварах феадалаў. Крыніцы набору гэтага саслоўя былі: купля-продаж, шлюб з нявольным чалавекам, нараджэнне ў няволі, пакаранне за злачынства. Акрамя працы на полі, чэлядзь выконвала  і іншую працу ў гаспадарцы: абрабляла агароды, сады, пасвіла  статкі і г.д. Жанчыны ткалі лён.

Асноўную частку насельніцтва складалі “цяглыя” сяляне ўсіх найменняў. Яны мелі меньшую ступень асабістай  залежнасці ад ўладальніка. Акрамя таго, яны карысталіся зямельнымі надзеламі, рознымі па меры і гаспадарчым  складзе. Сялянскія надзелы складаліся звычайна з сядзібнай і агародніннай зямлі, поля, сенажаці, часам бабровых і рыбных ловен.

Для сялянскага землекарыстання  была характэрна надзвычайная цераспалосіца  ў размеркаваннях надзелаў і сядзіб. Уся зямля, як і тая, што знаходзілася ў карыстанні асобнай сям’і, ці “дыму”, так і тая, якой карысталіся ўсе  жыхары сяла (лясы, балоты, азёры, рэкі і г.д.), лічылася маёмасцю складаных  сялянскіх згуртаванняў – абшчын. Абшчына несла адказнасць за своечасовае  выкананне сялянскіх павіннасцяў, а пазней стала браць удзел  і ў землеўпарадкаванні сялянства.

За карыстанне зямлёй сяляне былі абавязяны плаціць уласніку пэўную рэнту. Формы рэнты былі розныя і падзяляліся на тры асноўныя віды: адработачную, грашовую і прадуктовую.

Адработачная рэнта была адной з самых распаўсюджаных на тэрыторыі Беларусі, яна называлася паншчынай. Паншчыну селянін абавязаны  быў адрабіць у гаспадарскім маёнтку. Часцей за ўсё гэта былі палявыя  работы, на якіх селянін быў двойчы на тыдзень разам з канём і  са сваімі прыладамі: сякерай, касой, бараной. Цяглыя сяляне адбывалі паншчыну не толькі на полі.

Некаторая частка сялянства  ў якасці асноўнай павіннасці абкладалася  чыншам. Такія сяляне называліся асаднымі ці чыншавымі. Чынш уяўляў сабой грашовую форму рэнты.

Разам з паншчынай і  чыншам, якія былі асноўнымі павіннасцямі, сяляне выконвалі і дадатковыя: “талокі” – агульныя сязонныя гаспадарчыя  работы, “гвалты”, ці “згоны” –  агульныя тэрміновыя работы, прывязаныя да пэўных выпадкаў: для рамонту  дарог, гацей, для аблавы на звяроў, у выпадку стыхійных бедстваў і інш.

К канцу ХV ст. адным з  асноўных відаў павіннасцяў была дзялка-даніна прадуктамі. Яна была мядовай, бабровай, кунічнай, збожжавай, піўной, сеннай і г.д.

У залежнасці ад ступені асабістай  свабоды цяглыя сяляне падзяляліся  на “пахожых” і “непахожых”. На першых часах усе цяглыя сяляне мелі права пераходу ад аднаго ўладара  да іншага, права сыходу з абшчыны. З развіццём інстытута феадальнага  права на зямлю выяўлялася акрэсленая зацікаўленасць феадалаў у яго ліквідацыі.

Прывілей 1447 г. пачаў працэс юрыдычнага абгрунтавання прыгоннага права ў Вялікім княстве Літоўскім. Ён зацвярджаў, што сяляне, якія пражылі  на зямлі феадала 10 год, становяцца “непахожымі”, старажыхарамі. Адзнакай старажыхарства было і спадчыннае валоданне  зямлёй селяніна.

Разам з “непахожымі” у  феадальных маёнтках жылі і сяляне “пахожыя”, ці вольныя.

Людзі служэбныя, ці служкі, складалі трэцюю, даволі шматлікую  катэгорыю насельніцтва. Па сваім  эканамічным палажэнні яны былі блізкія да цяглавага сялянства. Яны таксама былі землекарыстальнікамі, што сядзелі з сем’ямі на сваіх  вотчынах. Але ад сялян яны адрозніваліся  сваёй асаблівай службай. Галоўнай іх павіннасцю была вайсковая служба. У мірны час яны раз’язджалі  па справах княскай і феадальнай адміністрацыі.

Вялікакняскі двор стаяў  перад праблемай павелічэння  прыбытковасці. Частыя войны паставілі  вялікага князя літоўскага ў залежнасць ад феадалаў, якім ён вымушаны быў раздаваць  землі, каб захаваць у іх асобе  сацыяльную апору. Гэта прывяло да моцнага  скарачэння вялікакняскага дамену. Таму каб павысіць прыбытковасць маёнткаў, Жыгімонт II Аўгуст у 1557 г. абвясціў аб правядзенні  ў дзяржаўных землях рэформы, якая ўвайшла  ў гісторыю пад назвай “валочная  памера”. Уся зямля падзялялася  на роўныя надзелы, “валокі”, памерам 21,3 га кожны. Лепшыя пладародныя землі  забіраліся пад княскія фальваркі, у якіх сяляне адбывалі паншчыну. Кожная сялянская гаспадарка замацоўвалася  за часткай валокі. Селянін губляў права пераходу да іншага гаспадара  і станавіўся прыгонным. З валокі вызначалася і сума розных павіннасцяў. Яны былі рознымі для цяглых і  асадных сялян. Так, цяглыя сяляне павінны  былі за кожную валоку працаваць па два дні на тыдзень у фальварку, а таксама плаціць натуральны аброк аўсом, сенам, свойскай птушкай, уносіць невялікі грашовы чынш і  выконваць працоўную павіннасць у княскіх замках. Асадныя (чыншавыя) сяляне павінны былі плаціць чынш ад 66 да 106 грошаў у год. Пасля дзяржаўных маёнткаў “валочная памера” была праведзена і ў маёнтках феадалаў. К канцу XVI ст. яна ўжо скончылася ў заходніх і цэнтральных абласцях Беларусі, некалькі пазней – ва ўсходніх і паўднёвых.

Цяпер уся зямля, маёмасць сялян і самі сяляне сталі ўласнасцю  феадала ці дзяржавы ў залежнасці ад таго, на чыёй зямлі яны сядзелі. Прынятыя ў хуткім часе статуты 1566 і 1588 гг. устанавілі спачатку 10-, а потым 20-гадовы тэрмін вышуку беглых сялян  і вяртання іх гаспадарам. Гэта азначала канчатковае юрыдычнае афармленне прыгоннага права на Беларусі і ва ўсім Вялікім княстве Літоўскім.

У XIV–XVI стст. адбываецца значны рост гарадоў і гарадскога насельніцтва. Гарады былі цэнтрамі рамяства і гандлю. Па памерах яны адрозніваліся, большая  частка з іх былі невялікія. Гэта былі паселішчы з некалькіх вуліц  з 200–300 дварамі. Найбольш буйнымі гарадамі на тэрыторыі Беларусі ў гэты час  былі Полацк, Магілёў, Віцебск, Мінск, Брэст, Гародня, Слуцк, Навагародак. Растуць  і паселішчы гарадскога тыпу –  мястэчкі. Гарады і мястэчкі ўзнікалі як на дзяржаўных, так і на прыватнаўласніцкіх землях. Мястэчкі ў асноўным належалі феадалам. Каля 40% усіх гарадоў таксама былі прыватнаўласнымі. Гарады, што належалі феадалам, былі адміністрацыйнымі, гаспадарчымі і культурнымі цэнтрамі іх зямель. Жыхары гэтых гарадоў неслі феадальныя павіннасці на карысць свайго гаспадара.

Разам з прыватнаўласнымі былі і дзяржаўныя, ці вялікакняскія  гарады. Іх насельніцтва лічылася асабіста вольным. Аднак у XVI ст. у гэтых  гарадах з’явіліся ўладанні вяльможных і духоўных феадалаў разам з залежным ад іх людам. Прыватныя ўладанні ў  вялікакняскіх гарадах атрымалі назву “юрыдык”. Яны складалі адасобленую  частку горада і не падпарадкоўваліся  ўладзе гарадскога самакіравання. Да другой паловы XVI ст. магдэбургскае права  атрымалі амаль усе буйнейшыя  гарады Беларусі. Мінску было даравана магдэбургскае права ў 1499 г.

Што ж сабой уяўляла  гарадское самакіраванне? Галоўным органам адміністрацыйнага кіравання  горада быў магістрат. Ён складаўся  з Рады (выбарнага органа кіравання) і лавы (суда). На чале Рады стаяў  войт, як правіла, прызначаны літоўскімі князямі. Сябры Рады (райцы) выбіраліся з гарадскіх багацеяў. Радзе належалі не толькі функцыі кіравання жыццём горада, але і суда. Але ж судовыя  функцыі яна выконвала толькі па маёмасных і грамадзянскіх  справах. Крымінальныя справы разбіраліся  лавай. Лаўнікі (сябры лавы) выбіраліся гараджанамі. Месцам знаходжання Рады ў гарадах былі адмыслова пабудаваныя  для гэтай мэты будынкі-ратушы.

Насельніцтва гарадоў  фарміравалася за кошт беглых сялян, а таксама з рамеснікаў, пераселеных  феадаламі ў горад. Сярод жыхароў  гарадоў большасць (каля 80%) складалі беларусы. Акрамя іх, жылі рускія, украінцы, літоўцы, палякі, яўрэі, немцы, татары. Большую частку насельніцтва складалі рамеснікі і гандляры. Яны называліся мяшчанамі.

Рамеснікі адной спецыяльнасці  былі аб’яднаныя ў цэхі. Яны ствараліся з мэтай абароны грамадскіх, палітычных і маёмасных правоў горада. Гэта былі своеасаблівыя манапалізаваныя  структуры, якія дапамагалі рамеснікам пазбегнуць канкурэнцыі, а таксама  засцерагчы мясцовы гарадскі рынак  ад вырабу іншагародніх і іншаземных рамеснікаў. Падчас ваенных дзеянняў цэхі пераўтвараліся ў вайсковыя  атрады.

У XIV–XVI стст. развіваецца  ўнутраны і знешні гандаль гарадоў  Беларусі. Таргі і ярмаркі становяцца атрыбутам гаспадарчай дзейнасці  гарадоў і мястэчак. Таргі, як правіла, наладжваліся 1–2 разы на тыдзень. Ярмаркі  існавалі толькі ў буйных гарадах  і ладзіліся раз на год. На знешні рынак Беларусь пастаўляла жыта, сала, лес, паташ, футра, скуры, вырабы рамяства. Імпартавалася жалеза, медзь, волава, свінец, металічныя вырабы, фламандскае  і англійскае сукно, галандскае палатно, віно, соль, селядзец, прадметы раскошы.

Такімі былі асноўныя асаблівасці  сацыяльна-эканамічнага жыцця Беларусі ў XIV–XVI стст. Мацнела феадальная залежнасць сялян ад феадалаў. Ішоў працэс іх масавага запрыгоньвання. Цэнтрамі культурнага  жыцця, развіцця рамёстваў і гандлю станавіліся гарады. Іх роля ў эканоміцы  Беларусі ўзрастае.